Ledigheid is des duivels oorkussen

Wellicht een gedateerd gezegde, maar het spookte toch regelmatig door mijn hoofd sinds ik halverwege vorig jaar ongewild zonder een vaste aanstelling kwam te zitten. Na ruim dertig jaar actief te zijn geweest in ontwikkelingssamenwerking, waarvan de laatste 12 jaar bij dezelfde werkgever, voelde ik me ongemakkelijk in mijn nieuwe rol als werkzoekende. Ik had in het verleden nooit veel moeite hoeven doen om werk te vinden. Ik werd vaak gevraagd om te solliciteren op een bepaalde functie, en daar ik nooit schroomde om ook in moeilijke situaties verantwoordelijkheid te nemen, maakte ik ook altijd mooie stappen als ik eenmaal binnen was. Maar nu, met een stevige track record, een schat aan ervaring en nog zeker 13 jaar om bij te dragen aan de doelstellingen van een nieuwe organisatie, kreeg ik niet eens antwoord op mijn sollicitatiebrieven. Dat was even slikken, en het duurde ook niet lang voordat ik ernstig aan mijn eigen capaciteiten ging twijfelen. Het stelde blijkbaar ook allemaal niet zo veel voor wat ik in de afgelopen dertig jaar had gepresteerd. Moest ik het wel in dezelfde hoek blijven zoeken of zou ik eens moeten overwegen om als zij-instromer in een heel andere sector aan de slag te gaan? Had ik al wel eens eerder gedaan, maar buiten mijn eigen sector lijken ze niet zo goed raad te weten met mijn CV.

Mijn werkadviseur bij het UWV wees mij op TalentPlus, waar men mij wellicht zou kunnen helpen met antwoorden op een aantal van mijn vragen. Ik ben normaal gesproken niet zo goed in het vragen om hulp, maar realiseerde me ook dat ik met zo’n eigenwijze houding misschien niet veel verder kwam. Dus toch maar eens gebeld, en ze wilden het wel eens met me proberen.

Nou, toen was het ook wel gebeurd met de ledigheid, want ik kon stevig aan de bak. Mijn CV leek blijkbaar op een veel te lange rouwadvertentie, en de bijbehorende selfie-foto werd ook afgekeurd (check ook photofeeler.com). Mijn LinkedIn profiel was in de verkeerde taal geschreven en ontbeerde cruciale informatie op cruciale plekken. Mijn motivatiebrieven gingen door de gemeenschappelijke mangel, en mijn interviewtechnieken werden geoefend en aangescherpt.

Ik besloot alle eigenwijsheid aan de kant te gooien, en maar eens aan de slag te gaan met alle adviezen die mij werden gegeven. Niet door ze klakkeloos over te nemen, maar serieus te overwegen. Solliciteren werd een dagelijks spel van simultaan- en snelschaken, waarin ik geleerde lessen van een verloren spel direct vertaalde naar een betere openingszet in het volgende spel. Met al die ondersteuning werd ook het spontaan bellen naar potentiële werkgevers wat gemakkelijker. Dat bleken zonder uitzondering prettige gesprekken; goed voor het zelfvertrouwen en inzicht in de juiste richting. En goed voor een baan. Want al na twee maanden volgden contractonderhandelingen – waarvoor ik ter voorbereiding ook nog even wat feedback heb gevraagd.

Op 1 maart begin ik bij mijn nieuwe werkgever. Heel spannend, want heel anders dan wat ik voorheen heb gedaan, en zonder dat ik kan terugvallen op oude routines. Maar met hernieuwd vertrouwen in mijn ervaring en competenties, en met heel veel zin om weer te uitgedaagd om te laten zien wat ik in mijn mars heb.

Dank aan Albert, en aan de collega-zoekers in mijn groepje – ik ga weer lekker aan de slag!

Stefan van der Swaluw

disruptieve veranderaar en inspirator - resultaatgerichte en creatieve probleemoplosser  - analytisch strateeg voor duurzame ontwikkeling en sociale inclusie